polewbirthday.blogg.se

Dla­te­go opo­wieść wo­lę po­wie­rzyć obra­zom. Mo­gła­bym na­pi­sać o wie­lu rze­czach, ale żad­ne sło­wa nie bę­dą w sta­nie od­dać do­świad­czeń prze­ży­tych w tej nie­zwy­kłej kra­inie. O zba­cza­niu ze szla­ków, omi­ja­niu au­to­ka­rów prze­pa­ko­wa­nych ubra­ny­mi jak na wi­zy­tę w cen­trum han­dlo­wym Ja­poń­czy­ka­mi, od­kry­wa­niu miejsc i wi­do­ków, przed któ­ry­mi za­mie­ra­li­śmy z otwar­ty­mi sze­ro­ko usta­mi. O po­by­cie w do­mu na­sze­go ho­sta w Aku­rey­ri, w cza­sie któ­re­go roz­mo­wom prze­pi­ja­nym cze­skim bim­brem to­wa­rzy­szy­ły la­ta­ją­ce nad gło­wa­mi pa­pu­gi i ca­ło­do­bo­wa emi­sja na ży­wo erup­cji wul­ka­nu Bar­dar­bun­ga.

Na przy­kład tym od­kry­tym ostat­niej no­cy u stóp oce­anu – znad któ­re­go roz­po­ście­rał się wi­dok na ma­ja­czą­cy w od­da­li Rey­kja­vik. O ra­do­ści ze zna­le­zio­nych, czę­sto przy­pad­kiem, go­rą­cych źró­deł. O pierw­szej zo­rzy, któ­ra za­szczy­ci­ła nas swo­ją obec­no­ścią pew­nej bez­chmur­nej wrze­śnio­wej no­cy. O nie­zwy­kłych nie­bie­sko­okich ko­niach is­landz­kich, któ­re ni­czym fi­gur­ki zdo­bią­ce zbo­cza gór tr­wa­ją w bez­ru­chu ca­łe go­dzi­ny, a je­dy­nym ży­wym ele­men­tem zda­ją się być ich po­ru­sza­ne przez wiatr grzy­wy.

Mo­gła­bym na­pi­sać o nie­sa­mo­wi­tym dźwię­ku obi­ja­ją­cych się o sie­bie lo­dow­ców u wy­brze­ży Jökul­sár­lón, któ­re mie­sza­ją się ze skrze­kiem se­tek krą­żą­cych nad la­gu­ną mew, two­rząc hip­no­ty­zu­ją­cą bal­la­dę.Īl­bo o eks­plo­zji ko­lo­rów w gó­rach Ker­lin­gar­fjöll, gdy do­się­gną je pro­mie­nie słoń­ca, a któ­rych zdję­cia zro­bio­ne pod­czas po­chmur­ne­go dnia przy­po­mi­na­ją im­pre­sjo­ni­stycz­ne obra­zy. O tym, jak mi­mo zbli­ża­ją­ce­go się zmro­ku i zbo­cze­nia ze szla­ku, nie mo­gli­śmy prze­stać przeć na­przód, przy­cią­ga­ni zja­wi­sko­wym pięk­nem srebr­nych ro­ślin i czer­wo­nej tra­wy. Mo­gła­bym na­pi­sać o za­gu­bie­niu się w ba­śnio­wym le­sie, któ­ry oma­mił nas swo­ją uro­dą i wcią­gał co­raz bar­dziej w głąb sie­bie. Drę­cze­ni nie­ustan­ną tę­sk­no­tą za nie­ziem­skim pięk­nem przy­ro­dy, ma­gią w po­wie­trzu, uczu­ciem spo­ko­ju, wy­ci­sze­nia i jed­no­ści z na­tu­rą. Nie po­słu­cha­li­śmy, te­raz cier­pi­my. Ostrze­ga­no nas – nie jedź­cie tam za mło­du, bo wszyst­ko, co zo­ba­czy­cie póź­niej, tyl­ko was roz­cza­ru­je.